ظرفیت‌های برنامه‌ریزی شهری همکارانه برای پاسخ به مسائل سالمندی شهری

نوع مقاله : مقاله علمی -پژوهشی کاربردی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری شهرسازی اسلامی، دانشگاه هنر اصفهان، اصفهان، ایران

2 دانشیار دانشگاه هنر اصفهان، اصفهان، ایران

چکیده

با رشد امکانات زیست و حمایت‌های بهداشتی ازشهروندان، هرسال به سهم سالمندان ازجمعیت شهرها افزوده می‌شود. متناظربا این افزایش سهم، چالش‌های جدیدی پیش روی مدیریت شهری قرارگرفته است. سالمندان بنا به ویژگی‌های خاص عملکردی وفیزیکی خود ازیک‌طرف امکان استفاده از برخی تسهیلات موجود در شهرها را نداشته و از سوی دیگر نیازهایی ویژه دارندکه دربرنامه‌های متداول توسعه شهری مغفول واقع‌ شده‌اند. مدیریت شهری همواره بایستی به نیازهای شهروندان پاسخگو بوده و به‌ویژه از گروه‌های درمعرض آسیب حمایتی ویژه به عمل آورد. درواقع درالگوی مطلوب، مدیریت شهری علاوه برعدالت ورزی درتأمین خدمات (که هدف آن عموم شهروندان است) می‌بایست نوعی از «تبعیض مثبت» را درفضای شهر حاکم نماید. درسطح جهانی، برنامه‌ریزی همکارانه به‌عنوان شیوه‌ای نوین از برنامه‌ریزی شهری که هدف خود را بر پاسخ به مسئله «مردم‌سالاری در برنامه‌ریزی شهری» از طریق فرصت دهی به شهروندان برای تدوین، تصویب و نهایتاً اجرای پیشنهاد‌های توسعه‌ای قرار داده است، در بسیاری از حوزه‌های بالادستی برنامه‌ریزی به کار گرفته‌شده است. مقاله حاضر با تبیین ظرفیت‌های این شیوه از برنامه‌ریزی شهری برای پاسخ به مسئله سالمندی شهروندان، این پیشنهاد را طرح می‌نماید که با استفاده از برنامه‌ریزی همکارانه در سطح برنامه‌های محلی توسعه شهری، از تکرار تجربه شکست‌خورده برنامه‌ریزی سنتی – جامع برای مواجهه با مسئله سالمندی پیشگیری نموده و از این طریق به ارتقا کیفیت زندگی سالمندان به‌عنوان یک گروه آسیب‌پذیر اجتماعی اقدام شود. 

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Collaborative َUrban Planning Capacity to Respond to Issues of َUrban Elderly

نویسندگان [English]

  • Kaveh Asadpour 1
  • Mahin Nastaran 2
  • mahmooud reza saghafi 2
1 PhD student of Islamic urban planning, Isfahan Art University, Isfahan, Iran
2 Associate Professor Isfahan Art University, Isfahan, Iran
چکیده [English]

With the growth of living facilities and citizen’s health protection, every year, the share of the elderly from the population of cities is increasing. This increase in share contributes to new challenges facing urban management. The elderly, due to their specific psychological and physical characteristics, are not able to use some of the facilities in the cities, and on the other hand have special needs that have been neglected in the traditional urban development plans. Urban management should always be responsive to the needs of citizens, and especially to vulnerable target groups. In fact, in a desirable platform, urban management in addition to justice in the provision of services (aimed at the general public) should have a kind of "positive discrimination" in the city's atmosphere. On a global level, collaborative planning as a new paradigm of urban planning that aims to address the issue of "democracy in urban planning" by empowering citizens to formulate, approve, and ultimately implement development proposals, in many upstream domains planning has been used. The present paper, by explaining the capacity of this urban planning paradigm responding to the citizenship issue, suggests that using collaborative planning at the level of local urban development plans, can prevent repeating the failure of traditional, comprehensive planning against the aging issue. And thereby improve the quality of life of the elderly as a vulnerable social group.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Aging
  • Urban planning
  • Collaborative planning
  • Citizen partnership

مراجع

Alexander, E. (2015). Iinstitutional Transformation and Planning: From Iinstitualization Theory to Institutional Design. 4, 209-223.
Atchley, R. C. (1989, April 1). A continuity theory of normal aging. The Gerontologist, 29(2), 183–190.
Bengtson, V. L., Gans, D., Putney, N. M., & Silverstein, M. (2012). Handbook of Theories of Aging (Second Edition ed.). New York: Springer Publishing Company.
Cuellar, J. B., Stanford, E. P., & Miller-Soule, D. I. (1992). Understanding Minority Ageing: Perspectives and Sources. San Diego: University Center of Ageing.
Cumming, E., & Henry, W. E. (1981). Growing Old, the process of disengagement. New York: Basic Book.
Ebersole, P., Hess, P., Touhy, T., & Jett, K. (2015). Gerontological Nursing and Healthy Aging. Mosby Canada: Elsevier Mosby.
Faludi, A. (2000). The Performance of Spatial Planning, Planning Practice and Research.
Harris, N. (2002). Collaborative Planning: From Critical Foundations to Practice. (P. Allmendinger, & M. Tewdwr-Jones, Eds.) London: Routledge.
Harwood, J. (2007). Understanding Communication and Aging: Developing Knowledge and Awareness. Thousand Oaks, California: SAGE Publications.
Healey, P. (1997). Collaborative planning: Shaping places in fragmented societies. UBc Press.
Hochschild, A. R. (1998). The Unexpected Community: Portrait of an Old Age Subculture. Berkeley and Los Angeles: University of California Press.
Innes, J., & Booker, D. (1999). Consensus Building as Role Playing and Bricolage. American Plnning Association, 65(1), 9-26.
Loue, S., & Sajatovic, M. (2008). Encyclopedia of Aging and Public Health. New York: Springer US.
Mantysalo, R. (2005). Approaches to Participation in Urban Planning Theories.
McClelland, K. A. (1982). Self-Conception and Life Satisfaction: Integrating Aged Subculture and Activity Theory. Journal of Gerontology, 37(6), 723-732.
Morgan, L., & Kunkel, S. (2011). Aging: The Social Context (Second Edition ed.). California: Pine Forge Press.
Palmore, E. (1978). Are the Aged a Minority Group? Journal of The American Geriatrics Society, 214-217.
Schulz, R. (2016). The Encyclopedia of Aging (Forth Edition ed., Vol. 1). New York: Springer Publishing Company.
فارس, خ. (۱۳۹۶, ۱۰ ۴). Fars News Agency. بازیابی در ۲ ۱۰, ۱۳۹۷، از http://www.farsnews.com/13961003001554
فصلنامه جغرافیا (برنامه ریزی منطقه ای)
دوره 9، شماره 37
اسفند 1398
صفحه 43-56

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار